W ścianie jednowarstwowej, która jest najprostsza do wykonania, wszystkim funkcjom musi sprostać materiał konstrukcyjny oraz zaprawa. Właściwości takiej przegrody będą zawsze efektem kompromisu pomiędzy wytrzymałością materiału ściennego a jego termoizolacyjnością. Ściany jednorodne wznosi się z materiałów ciepłochronnych: pustaków z ceramiki poryzowanej, bloczków betonu komórkowego (lekkich odmian) oraz pustaków keramzytobetonowych.
Do murowania stosuje się klejowe zaprawy cienkowarstwowe bądź zaprawy ciepłochronne, aby uniemożliwić ucieczkę ciepła pomiędzy bloczkami. Temu samemu celowi służy docieplanie styropianem fragmentów ścian o niższej termoizolacyjności: betonowego wieńca stropowego oraz nadproży okien i drzwi.
Skutecznym, ale droższym rozwiązaniem jest zakup oferowanych przez niektórych producentów nadproży systemowych (wykonanych z materiału ściennego ze wzmocnioną konstrukcją). Dobrze wykonana ściana jednowarstwowa osiąga współczynnik przenikalności cieplnej U = 0,3-0,35 W/(m²K). To bardzo dobry wynik, jeśli weźmie się pod uwagę, że norma budowlana przewiduje dla przegród jednowarstwowych U na poziomie 0,5 W/(m²K).
Mimo to trudno jest nazwać energooszczędnym dom zbudowany w tej technologii, gdyż brak izolacji sprawia, że w wielu miejscach mogą pojawić się mostki termiczne. Poprawę ciepłochronności można uzyskać, wznosząc ściany z elementów hybrydowych (np. bloczków keramzytobetonowych z wkładką izolacyjną), są to jednak materiały z innej półki cenowej.
Ściana dwuwarstwowa jest technologią wybieraną przez większość Polaków. Trudno się zresztą dziwić. Jest niemal tak samo prosta w wykonaniu, jak przegroda jednorodna, a pozwala uzyskać znacznie wyższą ciepłochronność (na poziomie 0,25-0,3 W/(m²K).
Tak dobre parametry zapewnia ciągła warstwa izolacji na ścianach zewnętrznych, która pokrywa wszystkie miejsca potencjalnych mostków termicznych: spoiny poziome i pionowe pomiędzy elementami ściennymi, nadproża i wieńce. Wydatki na materiał izolacyjny są równoważone (przynajmniej częściowo) oszczędnościami uzyskanymi dzięki możliwości zastosowania tańszych (węższych niż w ścianie jednowarstwowej) bloczków lub pustaków.
Cieńsza ściana konstrukcyjna wymaga cieńszych fundamentów (ich szerokość wynosi najczęściej 24-25 cm). Warstwa nośna może być wzniesiona z dowolnego materiału (pustaki keramzytobetonowe lub ceramiczne - tradycyjne i poryzowane, bloczki wapienno-piaskowe, beton komórkowy). W tym ostatnim przypadku jako izolacja cieplna zalecana jest wełna mineralna. Pozostałe materiały mogą być ocieplane zarówno wełną (metodą lekką suchą), jak i styropianem (metodą lekką mokrą, tzw. BSO).
Ściana trójwarstwowa składa się z warstwy nośnej (grubości 18-20 cm), ocieplenia oraz ścianki osłonowej (elewacyjnej). Podział funkcji pomiędzy poszczególne części przegrody zwiększa ich efektywność. Z tego też powodu ściana trójwarstwowa, chociaż jeszcze niedawno cieszyła się złą sławą trudnej i kosztownej w wykonaniu, ma już liczne grono zwolenników.
Wzniesienie takiej przegrody rzeczywiście wymaga od wykonawców pewnego doświadczenia i staranności (zwłaszcza przy ociepleniu z wełny mineralnej), ale stopień skomplikowania prac nie przekracza możliwości przeciętnej solidnej ekipy murarskiej. Pod względem cech użytkowych ściana trójwarstwowa w sposób zdecydowany przewyższa wymienione wcześniej typy przegród. Do jej zalet należą: najlepsza ciepłochronność oraz izolacyjność akustyczna, duża odporność ogniowa oraz zdolność do stabilizacji temperatury wewnątrz domu. Walorem jest również trwałość elewacji.
Można ją wykonać z cegły klinkierowej lub silikatowej (gładkiej, łupanej), z elewacyjnych bloczków betonowych albo też otynkować i pomalować. Każdy z wymienionych wariantów jest bardziej odporny na uszkodzenia mechaniczne niż elewacja ściany dwuwarstwowej!
Ściana trójwarstwowa nie musi być droga. Jej koszt można obniżyć poprzez odpowiedni dobór materiałów. Nie musi też być budowana jednoetapowo. Równie dobrze sprawdzają się dwa etapy. Najpierw warstwa nośna, a później izolacja i ścianka osłonowa.
Ocieplenie stanowią zwykle płyty styropianowe klejone do muru (warstwa izolacji może mieć nawet 20 cm, czyli więcej niż w ścianie dwuwarstwowej), rzadziej wełna mineralna (droższa od styropianu, a ponadto wymagająca szczególnej staranności oraz zachowania szczeliny wentylacyjnej pomiędzy ociepleniem a ścianką zewnętrzną). Ściankę elewacyjną stabilizuje się za pomocą kotew, które wyprowadza się ze ściany nośnej na etapie jej murowania.
Najczęściej komentowane