Wykonanie ochrony przed podziemną wilgocią, a dokładniej - przed wilgocią pochodzącą z gruntu oraz z wód opadowych, stanowi ważny etap prac związanych ze „stanem zerowym". W przypadku domu niepodpiwniczonego wszystko jest dosyć proste. Ciągła, pozioma warstwa szczelnej izolacji musi odcinać kondygnację parteru od podłoża i fundamentów. Nie ma natomiast potrzeby izolowania ścian fundamentowych, gdyż wykonuje się je z materiałów o znikomej nasiąkliwości.
Wyjątek stanowią grunty zawierające duże stężenie kwasów humusowych. Wówczas całą powierzchnię fundamentów zabezpiecza się emulsją asfaltowokauczukową, która zapobiega korozji zbrojenia. Izolację poziomą wykonuje się z folii PVC lub papy. Warstwę jednego z tych materiałów układa się na górnej powierzchni ścian fundamentowych oraz pod całą powierzchnią podłogi na gruncie. Warstwa izolacyjna musi tworzyć szczelną nieprzerwaną „przeponę", która uniemożliwia przenikanie wilgoci z gruntu oraz fundamentów.
W budynku podpiwniczonym warstwa hydroizoalcji fundamentowej musi otaczać całą podziemną kondygnację (podłogę na gruncie oraz ściany). Powłokę przeciwwilgociową układa się najczęściej pomiędzy warstwami podposadzkowymi i łączy z poziomą izolacją ław fundamentowych. Tę ostatnią spaja się z kolei szczelnie z izolacją ścian piwnicy. Niezwykle ważne jest pozostawianie odpowiednio długich zakładów w miejscach łączenia hydroizolacji. Warto dopilnować również, aby połączenia wykonane były szczególnie starannie. Bardzo często okazuje się bowiem, że z powodu rozmaitych błędów lub zaniedbań, to właśnie w tych miejscach ochrona przed wilgocią jest niedostateczna.
 |
| Schemat standardowej izolacji przeciwwodnej budynku podpiwniczonego |
Istnieją trzy rodzaje hydroizolacji - lekka, średnia i ciężka. Właściwy wybór jest uzależniony od specyfiki gruntu oraz poziomu wód gruntowych.
Izolacja lekka wykonywana jest na ogół z jednej warstwy folii izolacyjnej lub papy podkładowej. Można ją również wykonać poprzez naniesienie na zagruntowane wcześniej ściany 2-3 warstw powłoki asfaltowokauczukowej.
Pod podłogą piwnicy układa się natomiast dwie warstwy folii i szczelnie łączy je z izolacją ław. Metoda ta stosowana jest na działkach budowlanych, na których zwierciadło wód gruntowych znajduje się poniżej poziomu posadowienia budynku (podłoże lekkie i przepuszczalne).
W przypadku gruntów spoistych, o słabej przepuszczalności (np. gliniastych) oraz przewarstwionych oraz tam, gdzie poziom wód gruntowych ulega okresowym wahaniom, zalecana jest izolacja średnia. Wykonuje się ją z dwóch warstw papy, folii izolacyjnej bądź lepiku.
Hydroizolację podpodłogową wykonuje się również z dwóch warstw papy podkładowej klejonej lub zgrzewanej na zakładach. Należy ją docisnąć betonową płytą podłogową grubości co najmniej 10 cm. Jeśli wokół budynku ma być założony drenaż opaskowy zmniejszający parcie wody na ściany oraz podłogę piwnicy, to wówczas do zewnętrznej izolacji ścian najlepiej użyć tzw. folii kubełkowej. Układa się ją na warstwie papy podkładowej lub powłoki z masy asfaltowo-kauczukowej. Kanaliki utworzone pomiędzy folią, a papą (bądź masą), odprowadzą wówczas wodę.
Trzeba koniecznie dopilnować, aby dolna krawędź folii kubełkowej została wywinięta ponad filtracyjną warstwę drenażu.
Jeżeli lustro wód gruntowych znajduje się stale ponad poziomem posadowienia budynku, ochronę przed wilgocią zapewnia jedynie izolacja ciężka. W tym przypadku warstwa izolacyjna musi być odporna na ciśnienie wywołane hydrostatycznym naporem wody. Funkcję tę spełnia na ogół konstrukcja piwnicy, którą wykonuje się jako konstrukcję monolityczną z wodoszczelnego zbrojonego betonu. Na zewnętrznych warstwach układa się dodatkowo warstwy izolacyjne z papy lub folii.
(Fotografia tytułowa: Gutta)
Najczęściej komentowane