Przy tradycyjnym układzie warstw na żelbetowej płycie tarasowej układa się izolację cieplną grubości min. 12 cm. Doskonale sprawdzają się tu płyty z nienasiąkliwego polistyrenu ekstrudowanego lub twardego styropianu (EPS 100-038 lub 200-036) z fazowaną krawędzią (płyty takie można ułożyć jedną warstwą, podczas gdy zwykły styropian trzeba układać dwuwarstwowo, na mijankę).
Na ociepleniu należy wykonać wylewkę betonową, która będzie chronić warstwę izolacyjną, a jednocześnie ukształtuje spadek 1,5-2% w kierunku krawędzi tarasu. Najprościej jest to zrobić, układając (równolegle do krawędzi tarasu) łaty pomocnicze różnej wysokości. Przestrzenie pomiędzy łatami zalewa się betonem, a przed jego całkowitym wyschnięciem łaty należy usunąć. Nierówności trzeba wygładzić i zatrzeć zaprawą cementową („na gładko").
Grubość wylewki przy krawędzi tarasu (najcieńsze miejsce) nie powinna być mniejsza niż 3 cm. Kolejną warstwę stanowi izolacja przeciwwodna składająca się z papy podkładowej na lepiku. Dwie jej warstwy powinny być oddzielone od siebie posypką poślizgową z drobnego piasku lub talku.
Papę należy wywinąć na ścianę budynku do wysokości ok. 20 cm. Dociska się ją do podłoża warstwą jastrychu grubości 4-5 cm, z zatopioną siatką przeciwprężną. Po upływie około 3 tygodni przygotowaną w ten sposób powierzchnię pokrywa się warstwą masy uszczelniającej (tzw. płynną folią). Zabezpiecza ona jastrych przed wnikaniem wody. Na tak przygotowanym podłożu układa się warstwę nawierzchniową: terakotę, płytki gresowe, ceramiczne lub kamienne. Taras można również wykończyć ryflowanymi deskami na legarach.
 |
| Warstwy tarasu nad pomieszczeniem ogrzewanym oraz nieogrzewanym |
W przypadku wykończenia tarasu w układzie dachu odwróconego różnica polega przede wszystkim na zamianie kolejności warstw ocieplenia i hydroizolacji. Izolacja przeciwwodna wykonywana jest najczęściej z warstwy papy na welonie z włókna szklanego pokrytej folią kubełkową. Obie te powłoki układa się bezpośrednio na płycie tarasowej z ukształtowaną warstwą spadkową. Następną warstwę stanowi izolacja cieplna z płyt nienasiąkliwego i bardzo wytrzymałego polistyrenu ekstrudowanego.
Dzięki temu hydroizolacja chroniona jest zarówno przed uszkodzeniami mechanicznymi, jak i przed zbyt gwałtownymi zmianami temperatury. Następne warstwy stanowią kolejno: geowłóknina, podsypka żwirowa i płyty betonowe lub kamienne. Jeżeli inwestor chce wykonać nawierzchnię tarasu z płytek (np. gresowych) , to niezbędne jest ułożenie kolejnej warstwy geowłókniny i wykonanie betonowego jastrychu.
Zdecydowanie prostsze jest wykończenie tarasu nieocieplanego (nad pomieszczeniem nieogrzewanym - np. garażem). Najkorzystniejszym rozwiązaniem jest wybudowanie go (łącznie z pomieszczeniem pod nim) jako konstrukcji samonośnej (oddzielonej od budynku). Poz wol i to umieścić warstwę izolacji cieplnej w szczelinie pomiędzy ścianą domu, a ścianą pomieszczenia pod tarasem.
Dzięki temu zostanie wyeliminowany liniowy mostek termiczny na linii połączenia płyty tarasowej z budynkiem. Warstwę izolacji przeciwwodnej układa się na tarasie nieocieplanym, podobnie jak na tarasie ocieplonym wykonanym w systemie tradycyjnym. Od góry warstwę hydroizolacyjną chroni wylewka cementowa wzmocniona siatką przeciwprężną, na której po wysezonowaniu układa się nawierzchnię tarasu.
(Fotografia tytułowa: Semmelrock)