Płytki muszą mieć wysoką klasę ścieralności oraz być mrozoodporne. Ich optymalne wymiary to 25-35 cm. Mniejsze zwiększą liczbę spoin, a tym samym powierzchnię przesiąkania wody (spoiny, wbrew pozorom, nigdy nie są całkowicie szczelne), większe są mniej odporne na uszkodzenia będące wynikiem zmian temperatury. Płytki wykończeniowe należy układać na wyrównanym, sztywnym podłożu, używając do ich mocowania elastycznych i mrozoodpornych zapraw klejowych.
Drewno sosny, świerku lub dębu użyte jako nawierzchnia tarasu, musi być zaimpregnowane ciśnieniowo. Tylko taki rodzaj zabezpieczenia skutecznie chroni ten materiał przed szybkim zniszczeniem. Najtwardsze i najodporniejsze spośród wymienionych jest drewno dębowe. Za zalety te trzeba jednak zapłacić odpowiednio wysoką cenę.
Niektóre gatunki drewna egzotycznego (np. teak, iroco, bangkirai) nie wymagają impregnacji, a ich wysoka odporność na ścieranie oraz działanie wilgoci, sprawiają że są one wymarzonym materiałem na nawierzchnię tarasu. Deski wykończeniowe powinny być ryflowane tzn. żłobione w podłużne rowki. Powierzchnia tarasu nie będzie wówczas śliska nawet po deszczu.
Przygotowując taras warto też rozważyć, mniej tradycyjną, ale za to wyjątkowo trwałą nawierzchnię jaką jest powłoka z żywicy syntetycznej. Jest to pokrycie bezspoinowe, wykonywane metodą wylewania. Może ono mieć różne odcienie oraz faktury, zależnie od użytego pigmentu i ewentualnych domieszek (np. gruboziarnistego kruszywa).
(Fotografia tytułowa: Cerrad)
Najczęściej komentowane