Taką możliwość stwarza taras usytuowany na poziomie gruntu lub nieznacznie wyniesiony (wykonany na utwardzonym nasypie). Konstrukcja taka może mieć postać tradycyjną - betonowej płyty oddylatowanej od ścian budynku, można ją również wykonać jako nawierzchnię utwardzoną (żwirową, kamienną, z kostki betonowej lub bruku drewnianego).
 |
| Warstwy tarasu naziemnego |
Każdy z wymienionych wariantów (poza brukiem drewnianym) wymaga odpowiedniego przygotowania podłoża. W obrębie planowanego tarasu należy wybrać warstwę humusu, (ziemia urodzajna), a powstałe w ten sposób zagłębienie wypełnić tzw. podbudową, czyli podsypką piaskowo-cementową wymieszaną na sucho, a następnie zagęszczoną mechanicznie. Na tak przygotowanym podłożu wykonuje się warstwę konstrukcyjną w postaci płyty betonowej, kostki brukowej lub płyt kamiennych.
Betonowy taras naziemny nie wymaga zbrojenia ani układania izolacji przeciwwodnej. Należy jednak pamiętać o konieczności zachowania szczeliny dylatacyjnej pomiędzy płytą, a ścianą budynku. Nie można także zapominać o dylatacjach pośrednich, dzielących taras na pola nie mniejsze niż 2x2 m. Trzeba też zadbać o staranne wykonanie warstwy spadkowej. Wylewa się ją na związanej płycie betonowej. Jej zadaniem jest zapewnienie spływu wody deszczowej w kierunku krawędzi tarasu.
Rozwiązanie takie bardzo skutecznie przedłuża trwałość konstrukcji. Kostka, płyty kamienne, bruk drewniany oraz powierzchnia wykonana ze żwiru nie wymagają oczywiście dylatacji, ani kształtowania ze spadkiem ponieważ woda opadowa wsiąka w szczeliny pomiędzy elementami. Nie można jednak zapomnieć o ułożeniu wokół tarasu krawężników, które zapobiegają „rozchodzeniu się" bruku i płyt lub rozsypywaniu się żwiru.
(Fotografia tytułowa: Probet Dasag)
Najczęściej komentowane