Wełna skalna i szklana, znana jest najlepiej pod trochę nieprecyzyjną nazwą wełny mineralnej. Powstaje w wyniku stopienia i rozwłóknienia skał bazaltowych lub stłuczki szklanej. Uzyskane w ten sposób cienkie włókna są następnie sklejane do pożądanej postaci. Oba materiały mają dobrą izolacyjność cieplną i akustyczną oraz wysoką paroprzepuszczalność (kilkudziesięciokrotnie wyższą niż styropian). Ważną ich zaletą jest ognioodporność i brak podatności na korozję biologiczną. Obie te cechy decydują o tym, że wełny są doskonałą termoizolacją dla konstrukcji drewnianych. Wytwarzane z nich płyty i maty cechuje duża elastyczność. Pozwala to na szczelnie wypełnianie ocieplanych przestrzeni.
Mankamentem wełny jest natomiast duża nasiąkliwość oraz kłopoty z osuszeniem zawilgoconej izolacji. Producenci nasączają wprawdzie włókna impregnatem, który zmniejsza nieco jego nasiąkliwość, ale i tak materiałów tych nie powinno stosować się do ociepleń elementów budynku, które narażone są na bezpośredni kontakt z wodą lub parą wodną. Rynek oferuje wyroby o różnej grubości i rozmaitych wymiarach, gęstości oraz sztywności. Najlepsze własności izolacyjne mają płyty miękkie i średniotwarde (X ok. 0,034 W/(mK). Natomiast płyty twarde cechuje mniejsza nasiąkliwość i wyższa wytrzymałość. Można ich używać nawet jako izolacji dachów płaskich, balkonów oraz tarasów.
Osobny typ stanowią płyty przeznaczone do ocieplania stropodachów niewentylowanych. Są to płyty dwuwarstwowe, w których spodnia część wykonana jest z wełny sprężystej o lepszej izolacyjności cieplnej, górna zaś -z odmiany twardej, która jest mniej wrażliwa na uszkodzenia mechaniczne. Płyty lamelowe o włóknach ułożonych prostopadle do powierzchni, są elastyczne i wytrzymałe, ale ich przewodność cieplna jest nieco wyższa niż pozostałych materiałów z tej grupy - 0,041-0,042 W/(mK). Sprawdzają się najlepiej jako izolacja ścian łukowych. Przy ocieplaniu ścian metodą lekką suchą oraz ścian trójwarstwowych zastosowanie znajdują płyty z welonem szklanym. Usztywnia on wełnę i chroni przed zawilgoceniem oraz wywiewaniem włókien.
Skosy poddaszy użytkowych można ocieplać płytami z warstwą folii aluminiowej (zastępuje ona paroizolację). Ocieplenie układa się folią do dołu. Płyty wysokotemperaturowe wykorzystywane są jako izolacja termiczna kominków z wkładem grzewczym. Popularne oraz praktyczne są również maty i filce, sprzedawane w rolach. Materiały te są bardziej miękkie i sprężyste od płyt. Najpraktyczniejsze są te, które wykończono: osnową z welonu szklanego, papierem powleczonym aluminium lub cienką siatką z drutu ocynkowanego. Ofertę uzupełnia wełna w postaci luźnych strzępków. Można je wykorzystać do termoizolacji nadmuchowej i ocieplać wszelkie miejsca trudno dostępne (stropodachy, poddasza nieużytkowe, a nawet szczeliny ścian trójwarstwowych).
Najczęściej komentowane